Karanlığın Kalbi

… “Siz yeni çeteden, erdem çetesindensiniz. Onu özel olarak gönderen aynı kişiler sizi de tavsiye etti. Ah, hayır,demeyin! Güveneceğim kendi gözlerim var.” Gözümde bir ışık yandı. Sevgili teyzemin nüfuzlu tanıdıkları o genç adamüzerinde beklenmedik bir etki yaratıyordu.… O nehirden yukarı gitmek dünyanın en erken başlangıçlarına bitki örtüsünün yeryüzünde isyan ettiği ve büyükağaçların kral olduğu zamana geri seyahat etmek gibiydi. Boş bir dere büyük bir sessizlik aşılmaz bir orman. Hava sıcakkalın ağır durgundu. Güneşin parlaklığında hiçbir neşe yoktu. Suyolunun uzun uzantıları gölgeli mesafelerin kasvetinedoğru ıssız bir şekilde devam ediyordu. Gümüşi kum tepelerinde suaygırları ve timsahlar yan yana güneşleniyordu.Genişleyen sular ağaçlı adalardan oluşan bir kalabalığın arasından akıyordu.… Marlow sustu ve ayrı oturdu, belirsiz ve sessiz, meditasyon yapan bir Buda pozunda. Bir süre kimse kımıldamadı.“Gelgitin ilkini kaybettik.” dedi Müdür aniden. Başımı kaldırdım. Açık deniz siyah bir bulut kümesiyle kapatılmıştı veyeryüzünün en ücra köşelerine uzanan sakin suyolu, bulutlu bir gökyüzünün altında kasvetli bir şekilde akıyordu.Muazzam bir karanlığın kalbine doğru gidiyor gibiydi.