Yüzleşi

Pusula hani çobanıydım simsiyah saçlarının hani umursamazdık ya ellerimizden kayarken hayat bana mısın demezdik papatya tarlalarını yalayan rüzgara inat bir anlık hevesti kursağımızda zaman kırlaşan saçlarımız kaldı geriye bizden bir de kırışık çehremiz geçerken serden güzelliğimiz neler kaçırmışız meğer habersiz bir nefeslikmiş geçen günlerimiz mesnevi'ye varınca el ele divan'da hayat bulduk tambur ve ney'le ah bir 'ben' olaydı yüreğin ah bir de yunsaydık ya zemzemle sığar mıydı acep bu can şu kafese kurtulmak için uçurumun kıyısından anladım otuz beş yaş gerekmiş dönmek için yüzümüzü kıbleye