Yuanfen

Irene, yeni evinde odasının hayaletiyle karşılaşacağını, üstelik onu hayatına almak isteyeceğini hiçbir zaman düşünmemişti, anlatsa herkesin deli gözüyle bakacağı, kimsenin inanmayacağı ama rüya gibi şeyler yaşayacak olduğunu da. Yüzünde içten bir tebessümle, elini, varlığını sürekli hissettiği ve kendince burada olduğunu belli eden hayaletinin hediyesinin üstünde gezindirdi. Penceresinin ahşap kenarında yazılmış küçük bir not. ‘Teşekkür ederim, odamın hayalet.’.   (Tanıtım Bülteninden)  )