Yeşil Kadife Koltuk: Tekinsiz Öyküler ve Uğursuz Fısıltılar

Annem “kırma” bir kadındı. Kırılanlardan. Kırılarak kurtulanlardan. Kırılarak yaşamayı başaranlardandı, saklananlardan. Ki duyguları, anıları bile başka şekilde yoğrulup mayalanmıştı, tatları değişmişti. Devşirilen, unutturulan, ruhu sökülen tüm diğerleri gibi. Kendi hatırlamıyordu bile. Korkusu gözlerinde aryalar inletmişti oysa. Yeri göğü çınlatmıştı. O hatırlamıyorduysa da ben hatırlıyorum; koynunda değil karnındaydım üstelik.   (Tanıtım Bülteninden)  )