Yeryüzü Eşiği

Eşik sözün ve şiirin hizasında kendi varlık evrenine doğruadım atmak, yürümek isteyen insanın bu dünyadakiberzahıdır. Eşikte durmak, eşikte beklemek o büyükvarlık evine / evrenine adım atmadan önceki tefekkür vetereddütlerimizin kaynama noktasıdır. İnsan düşünür,sorgular ve bu sorgular, hafakanlar eşliğinde varlığınaynasında mütemadiyen kendini seyreder. Eşik ne içerisine de dışarısıdır. İç ve dış tanımlarının belirsizleştiği biryere denk düşer. Uykuyla uyanıklık arasında bir yer. İşteşiir, dağarcığındaki s’öz varlığıyla bize bu eşikten seslenir.Çünkü şiir evin kendisi (varlığın hakikati) değildir, evi veevin içini (varlığın hakikatini) anlamamızı sağlayan dilsel bir imkândır. Yeryüzü Eşiği, farklı şairler merkezinde bu dilsel imkânın düşünsel ve estetik kodlarına eğilen metinlerden oluşmaktadır.