Vuslatın Kızıl Büyüsü Ayasofya

Bulutlar yürüyor, yolcu yürüyor, zaman yürüyordu. Yürüyenin yanından geçtiği ağaçlar uyuyor,karların altına saklanmış buzlu kayalar duruyor, tabiat onu seyrediyordu. Tabiatın hâlinden, kuşlarındilinden anlasaydı Süleyman misali, sessizliklerinin ardındaki fısıltılarını duyacaktı her birinin. Kendilisanlarıyla ona: “Dur, gitme! Dön, geldiğin hasret otağına. Vuslatın kedere götürüyor seni, kederinkaderin olmasın...!” dediklerini işitecekti. Mahir sessiz çığlıklar arasında yürüyordu. Kurumuş çalıların,canını toprağa gömerek tekrar canlanmak için baharı bekleyen söğüt ve kavak ağaçlarının, birbirinetutunamayıp devrilmiş çakıl taşlarının, sabahı bekleyen kör pencerelerin, geceye sur olmuş mahremkapıların önünden geçerek haneisaadetine, vuslat kapısına vardı.