Vadideki Zambak

Evet, o burada oturuyordu. Duygularým beni yanýltmamýþtý. ÃÂorak bir tepenin altýnda gördüðüm ilk þato onun barýnaðýydý. Ceviz altýnda oturduðum zaman, þatonun kaplamasý ve pencerelerinin camlarý öðle güneþiyle parýldamaktaydý. Baðlarýnda bir zerdali aðacýnýn altýnda gördüðüm beyaz nokta da onun perkal eteðinden baþka bir þey deðildi. Henüz bir þey bilmediðiniz hâlde anlamýþsýnýzdýr herhalde; bu Vadinin Zambaðýôydý o. Bu vadide çiçeklerini gökyüzü için veriyor ve erdemlerinin kokusuyla dolduruyordu orayý. Güneþin altýnda iki yeþil tepe arasýnda akan bu uzun su þeridiyle, bu vadiyi süsleyen sýra sýra kavaklarla, baðlar arasýnda uzanýp giden meþe korularýyla, uzaklara kaçan gölgeli ufuklarla yaþamaya baþladýðýný görüyordum.