Üzgün Kan

Bağırıyor yüzümün buruşturulmuş sokakları, ve işte sonra kalbimdeki kuşlar gidiyor nedense ben öksede çırpınan son tutsak bir kenti kilitliyorum son tutsak yaralarımın üstüne tuz biber ekiyorum hayattan ne yapsak da aşk suyumuzu kirletmese ölüm sorularla büyüyor dudaklarımdaki kin yüzümden yüzüne bir deniz açılıyor sokakların bittiği yerde bir ağıt başlıyor anlatmanın erdemi kalbe eza imiş, ceza imiş bilmedim asrın yükünü sırtlamak gün tabutundan üzgün bir kan sürmek kederli alnına mayıslara sürtünmek suç ve ceza imiş, bilmedim niye