Uzay Kapsülündeki Maymun

“İlaçlar ona ağızdan verilmiyor, baldırlarından şırınga ediliyordu. (...) Görevi ‘deneysel enfeksiyona ve yabancı bir maddenin yüksek dozda aplikasyonuna’ tepki vermekti. (...) Sıçan, görevinin sonunda öldü. (...) Başkalarının kaçınması gerektiği düşünülen şey, onun üzerinde başarıyla denenmişti.” Türkçeye ilk kez çevrilen İsviçreli yazar Hugo Loetscher’in kahramanları bildik fabllardaki, “insanileştirilmiş” hayvanlar değil. İnsanların hizmetine sunulmuş makineler de değil. Tersine, kendi istemleri dışında düştükler veya düşürüldükleri durumlarda bile hayvan kalmaya çalışan hayvanlar bunlar. Sadece hayvanlar... Uzun tüyleri hayalarındaki ameliyat yarasını örten kedi; mevsimleri, güneşi, saatleri tanımayan piliç; Pasifik kıyılarından “on üç uçuş saati” uzaklıkta bir akvaryumdaki palyaço balığı; askeri göreve koşulan katır; sağan ve sağılanlardan ibaret bir dünyaya kısılıp kalmış inek; şehvetin “tam ortasında” sadece en iyi bildiği şeyi yapmaya çalışan kasıkbiti; çorbaya batarken bir yelkeni andıran sinek; feromon kurbanı kabukböceği; yaşamı pamuk ipliğine değilse de zincire bağlı fil; seyirlik timsah; tavşan olmayan bir tavşanın ardından koşan tazı; mönü tabelasında bir satır: langust... Ve diğerleri...