Umut

Hayatın benden aldıklarını unutabilmek ve daha fazlasını benden alamasın diye usulca,usulünce ama usumu kaybederek sokuluverdim şiirin merhametine. Ama şiir de hayat gibiymiş. Her şiir beni suçluyor gibi. Her şiirde kendimi bulmak yerine kendimi kaybettiğimi fark ettim. Yazdıkça sözcüklerin günah keçisi gibi hissediyorum  kendimi. Suçlayan, suratsız, karamsar, umutsuz ve kimsenin sahiplenmek istemediği tüm kelimeler şiirlerime üşüşmüş, üşüşmekte. Oysa ‘’umut’’ tazelemek için bulaşmıştım bu işe. Ama olmadı. Bu yüzden sitemliyim şiire. Söyleyin bana, dar olan kelime dağarcığım. Öğrenmek istiyorum. Ben ne kadar keçiyim? VE SİZ NE KADAR YAHUDİSİNİZ ?   (Tanıtım Bülteninden)    )