Taş Köy; Akıldan Çıkmayan Tezatlıklar

Kendimi denize açılıp Taş Köy sularına dümen kıran bir teknede görüyorum. Hafızamda dalgalar berraklaştıkça bu dev binalar ve kalabalıktan uzaklaşıyor buluyorum kendimi...giderken ruhumun gizli kalelerine torpido gönderiyor, onları bir bir fethediyorum patlamalar kulak zarımda yankılanırken ve saçılan köpükler elbiselerimi sırılsıklam ederken. Sonra torpidolar saldıran balık kümeleri içinde hâlâ patlarken tüm kaleler deniz tabanına gömülüyor. Deniz kızıla dönüyor ve acı hissediyorum -o balıkların ölmesini hiç istememiştim... güvertede durup gözyaşlarımın denize, Taş Köy denizine, balıklarımı anılarımı, çocukluğumu ve önceki yeniden doğuşumdaki tüm sırları gördüğüm sulara düşüşünü izliyorum...