Şubat

Bir tenin coğrafyasında Şubat gibi soğuyorum Kuşlar geçiyor bakışlarımdan Donmaya kanatlarımdan başlıyorum Vagon vagon çoğalan yalnızlığım Hiç bir durakta durmuyor Ve ne zaman ki seni ansam Içimden boş bir tren kalkıyor Her sevdanın bir hüznü Vardır diye yattığım raylardan Ezik kalkıyor ruhum Yudum yudum içtiğim aşk Gözlerimde oluk oluk donuyor Ağlamaklı bir şehri fırtına sarıyor sonra Tenimde kaldırım yalnızlığı bir soğuk Erimiyor düşen karlar Kar altında bir düş baharı bekliyor Bahar ise düşlerde kaldı Ve düşler bir ölüyü diriltmiyor