SON BAND / RADYO SKECİ

Düşünürken, düşündüğünü de düşünen insanı varoluşuna eş bir bilinçlilik akışı içinde, çeşitli ´veçhe´leriyle görmeye, göstermeye çalışan Beckett´in birçok oyunundan kendini bu akış sırasında ´yakalayan´ kişiler vardır. Son Band´daki Krapp´ın bu konudaki rol arkadaşı / aksesuarı / öteki ben´i, yıllar önceki ´kendi´nin doldurduğu ses bandları. Bir çeşit ´bir zamanlar mâziye bak´ parodisi, eskimiş bir teknolojiye ilân-ı aşk, belki çok matrak bir palyanço numarası. Ama korkunç da; diri ses - ölgün ses, parlayan umutlar - sönen umutlar, doğan gün - batan gün arasında akan bilincin belki ta doğumundan ölüme kadar aynı ´kumaş´ olduğunu ve bunu bir biçimde her zaman ´bildiğimizi´ düşündüren bir metin. Radyo Skeci ise, radyonun içinde küçük insanlar olduğuna inanlara göre bir el alıştırması. Medyasıyla neredeyse tamamen bütünleşen bir metin. (İç Sayfa)