Şiir Gibi Özgür

Karanlık Alışkanlığı Diz boyu sıvadık ‘kader’in paçalarınıMahkûmluğundayız topuklara bulaşan çamurun.Biz, hep yalın ayak yürüdük bu yolları,Çıplaklık rehavetinden, ses etmedik.Bile bile meyveli ağacın kaderiniBüyüdük… Meyvelendik…Onca soru sorduk, ışıklar yansın diyeCılız bir mum ışığında ‘yarın’ı ararken…Onca yalan duyduk, çığlıklar attık.Korkutulduk ama kaçmadık.Bir ambara tıkılmış meyveler gibi çürürken sorular;Cevap yok…Neden açız yaşamaya bu kadar?Neden yenildik kendimize?Nasıl düşürüldük birbirimize?Unutup neye susadığımızıYaş döküşümüz… Kan döküşümüz neden?Yeni ışıklar yakmak yerineKaranlığa alışmakVe alışkınlığımıza rağmenKaranlıktan korkmak, neden?   (Tanıtım Bülteninden)  )