Sensizliğimin İlk Yüzyılı

Hep mi ayrılık?!.. Hep mi sonbahar?!.. Tutunduğu dala veda eden yaprak gibiyim bugün... Sebebini bilmiyorum ama öyle işte… Sararıp soldum… Tükendi takatim… Hele o rüzgâr!.. Beni, bir o yana, bir bu yana sallayıp duran rüzgâr!.. Benim gibi milyonlarca, milyarlarca ve hatta sonsuz denecek kadar çok var dört bir yanda ama ben, kendimi özel hissediyorum yine de…Sanki benim için geldi son bahar… Sanki benim son gücümü de harcamak için esiyor rüzgâr… Sanki sırf benim için bu kadar acımasız oluyor şartlar…   (Tanıtım Bülteninden)  )