Şeb-i Yelda

Bu dünyadan bize ne kaldı ki annem Artık anlatmaya başlar mıyız köpüren nehirlerimizden Sanki bize ne düşecek bu ömrümüzü habire öperken Habire üşürken kendi yüzümüzden bize ne düşecek Yalnızca ürkeriz uzun bir gecede, titreriz yalnızca Saymaya başlarız kendimizden uzaklaşınca Şimdi var ya annem, şimdi var ya! Çekip göğsüne dayadığın bu oğlun da Emzirmen için seni bekler bir daha Sen durma sakın Beni yeniden başlayacak bu yağmura sen uyandır Beni namaza sen kaldır annem Beni namaza sen kaldır Bir kez kavuştursan ellerini alnıma Yağmurun altında konuşmaya başlayacağım yeniden Ancak ben koşarken annem, ben koşarken atlarla Ellerimde kaldı göğüslerine aldandığım dünya