Para Şêr

Xalê Sado êdî hertim, di ber xwe de, bi kêf û coş digot:“Şikir ji xwedê re, zarokên min dixwînin.Wê bivin efendî û pêşîya xwe baş bivînin.Ahmo laîke bive doktor û Çelo jî bive ébûqat.Ez ê hingê ji wan re bikrim du dest  cilê bi qerewat.”Lê, ji kêfa re hertim, hêstir diketin çavê wî û girînê wî dihat.“Tu kurmacîya xwe ji bîra nekî, eger baş nizanî, divê zêdekî...” (CEGERXWÎN)