Nuh Yok Tufan İçimizde

Aynı hayatları ayrı ayrı yaşayan insanlarız. Kentlerden, betonyığınlarından, motor seslerinden sıkılmış ve her sabah aynıdağınık çarşaflardan uyanıp hayata-dünyaya tutunmaya, bir dalelde etmeye çalışan aciz beden sahipleriyiz.Saniye saniye ölüme koşuyoruz. Ölümün bize olan yakınlığınıgörmek için, yoğun bakım pervazlarına, kabirlere, morg önlerinekoşuşturmuyoruz. Bir göz çarpması olsa, yetecek oysa ölümünbize ne kadar yakın olduğunu göstermek için. Soluksuz bir şekildedünyaya kapılıp gidiyoruz. Yakamıza ve paçalarımıza yapışanmilyonlarca hayallerimiz ve hedeflerimiz var. Bunun içinde ölümünyeri, okyanusta bir katre belki.Hatırlamıyoruz, unutuyoruz.Unuttuk “seninki senin, benimki de senin”dediğimiz günleri. Her şey bizim oluversin istedik. Eşyaların teferruatlarınao kadar daldık ki şu yer kürede, hakikatteki “ne senvarsın, ne de ben” gerçeği yok olup gitti.Sonra Nuh da gitti ama tufân hep içimizde.