Neveser

İstanbul’un seması artık mavi değildir. Minarelerin gölgesi bombaların uğultusuyla titrerken, Haydarpaşa’nın solgun rıhtımından bir gemi sessizce ayrılır: Neveser.Üstünde mühimmat, asker ve sargı bezlerine sinmiş dualar… Lakin ruhu, yalnızca çeliğe değil, yeryüzünün en derin acılarına emanet edilmiş bir millete aittir. Neveser, top seslerinden çok sessiz cümlelerle büyür. Çünkü bazen en büyük patlama, bir yüreğin içinden yükselir; en keskin çığlık, kimsenin duymadığı bir iç sızısıdır.Bir vapurun güvertesinden yükselen ezan sese karıştığında, bir annenin dudaklarındaki dua suya karışır. Bir yaralının bakışı, tarihin soğuk taşlarına işlenmiş bir sır gibi geriye kalır. Eğer kalbinize değen bir cümlenin sizi sarsmasına razıysanız, Neveser’e yaklaşıyorsunuz demektir.Bu roman, savaşın gürültüsünü değil, insanın sesini duymak isteyenler içindir…