Mutlu İnsanlar Şehri ( Pantolon)

Şiir yazarken çekilen acı... Hem de her sözcüğü derine saplanmış bir bıçak kadar acı veren… Anladım ki ben şiiryazma sancısı çekiyordum. Masanın altında olmamı da ancak böyle açıklayabilirdim. “Baba” şiirinin ilk birkaçsatırını yazınca yeter dedim kendime. İnsanların anlamadığı kelimeleri biriktirmekten vazgeç artık. Sana hiçbir faydası olmayacak olan kelimeler. Seni Esen’den uzaklaştıran; fakat Esen’i şaire yakınlaştıran kelimeler, senden çalınan kelimeler, sana ait olduğunu senin dışında kimsenin bilmediği kelimeler... Fakat “Baba” şiirini yarımbırakamazdım. Şayet şiir yarım kalırsa şehrim için düşündüğüm o devasa taşı dikmemem gerekecekti. Dahası şehrimde babamı hatırlatan hiçbir şeyin olmaması demekti. Oysa ben babamı unutmak istemiyordum.Şehrimde babama ait bir şeyler olsun istiyordum.