Meleksiz Olduğum Her Güne Senin Kanatlarınla Başlıyorum

Sen yürürken pek çok şeyden vazgeçerdik. Kahvaltıdan, çiçeklerden ve kitaplardan vazgeçerdik. 70’lere doğru akardı tüm müzikler. Çam ormanlarına soğuk yağmurlar yağardı, balkonlar üşürdü. Yürümekten vazgeçerdik. Sen yürürken ay ışığı her yerde bulurdu bizi. Sen yürürken dudaklarımız kilitlenirdi. Bir müddet susardı otomobiller. Kırmızıları parlardı trafik ışıklarının. Sokaklardan vazgeçerdik, şehirlerden vazgeçerdik, yaşamaktan vazgeçerdik.Sen yürürken kaldırımdan sayfalara sıçrardı adımların, sayfalarıma. Durup izlerdik yürüyüşünü caddede ve kâğıtta. Bunun bir adı olmalı derdik arkadaşlarla. Biraz eğri ve çabuk, biraz ağır ve hafif, caddeyi tanımlardın. İsimlerden vazgeçerdik, anlamlardan vazgeçerdik, sözcüklerden vazgeçerdik. Âşık olup yazmanın, yazarak âşık olmanın, yazdıkça âşık olmanın, masumiyetin, güzellik, kelimeler ve şarkılar tarafından zapt edilmenin, gerçek bir hayalin roman-s’ı. Yazılışından yıllar sonra kitap hâlinde.   (Tanıtım Bülteninden)  )