Mahrum

Gülperi defterimi okumuştu. Hüzün dolu bakışlarla bakıyordu bana. Öyle görünüyordu ki bana bir şeyler sormak istiyordu. O sadece:- Güzeldi, dedi.Güldüm. Sonra dedim:- O defter bir rezalet!- Yazık değil mi, defterde güzel anılar var!- Yaşamdan söz etmedim, defterin bir rezalet olduğunu söyledim.Ani bir hareketle defteri kapıp yırttım!- Cırcır böceği gibisin! Neden defteri yırttın? Senin yaptığından hiç bir şey anlamadım.- Artık defter yok. Tamam, defteri unut artık.Biz para kazandıkça, Gülnaz daha renkli hayaller kuru- yordu. Bu da Gülperi’nin yüreğindeki korkuların büyüme- sine neden oluyordu. Bazen kaygılarını benimle paylaşıyordu:- Bu kız çok toy, iplerini biraz sıkmak gerekiyor