Kumdan Kaleler Köşkün Kızı

Alınmış gibisinden: “Sema Hanım, siz bana evliliğin önemsiz olduğunu mu söylüyorsunuz?” diye sordu. Yüzünde beni aşağılar gibi bir ifade vardı. Rezil bir iş ortaklığı için iyi bir başlangıç! “Bakın ben on dokuz yaşında...” Yine kestim onun sözünü. Daha evvel de sık sık yapmıştım bunu. Ona herkesin bir evlilik hikâyesi olduğunu, elbette kadınlar için bunun son derece... Anlattım, anlattım... “Hem, içinde erkeklerin de hoşuna gidecek çok şey var,” dedi. “Nikâh dairelerinden çıkabilirlerse Perihan Hanım!” “Fakat bunların her birini anlatmamız farz...” Farz? “Biraz kuvvetli bir ifade değil mi bu?” Sıkılmış bir edayla, “Kabul ediyorum oldukça mânâsız bir benzetme kullandım,” dedi bana. Lakin teşbihte hata olmazdı! Çaresiz görünmeye başlamıştı. Saldırgan bir tutum sergilemiştim galiba! “Haklısınız, olmaz!” diyerek özür dileyip, günün moda tabiriyle “kastımı aştığımı” bildirdim. Gülüştük. Sonra ciddileştim. Ona bir yazar için iyi bir roman konusu bulmanın zor olduğunu söyledim; fakat her ne kadar herkese kendi hayatı roman gibi gelse de onun benden istediği türde bir romanın son derece sıkıcı olacağını, doğrusu kimsenin onların yaşantılarıyla ve ailevî geçmişleriyle pek fazla ilgilenmeyeceğini söyledim.