Kumdan Kaleler Dünya Evi

Bazı şeyler var ki söylenmiyor; öyle değil mi? (Bu itiraf belki sizlere tanıdık gelecektir!) Şüphe ve endişeyle kaşlarını çattı. Sonra, “Haa!” diye ünledi. Beni anlamıştı. Duraksadı, sonra içi rahatlamışçasına, “Emeğinizin karşılığını fazlasıyla alacaksınız, merak etmeyin,” dedi. Gölge yazar değil ama parayla tutulan bir yazar olacaktım yani! Çok daha fena! Doğrusu bu benim, bir yazar olarak gururumu okşamaz, kitapları satmayan bir yazar olmayı tercih ederim… En azından anlaşılamadığımı söylerim, havam olur! O, orada değildi ama: “Takma ad kullanırsınız siz de,” diyordu muzipçe gülümseyerek. “Nasılsa hepsi takma; takıp takıştıracaksınız!” Aptalca bir sözcük oyunu! Ben de ona gülümsedim. Ona daha önce kaç kişiyle görüştüğünü ve kaç kişice reddedildiğini sordum. “Siz ilk olacaksınız galiba,” dedi bana. Söylediğine bakılırsa bana gelmeden önce kuvvetli bir araştırma yapmıştı. Kendisini reddetmeyeceğimi hesap etmiş gibi görünüyordu, şimdiyse o kadar emin değildi ve bu talebini ötede beride yayacağımdan da endişelenmeye başlamıştı. “Bütün bu günlükler, bütün bu mektuplar...” dedim. “Hepsi mi konulacak?” “Yok, siz karar vereceksiniz onlara,” diye cevap verdi. “Konulmasını muhakkak istediklerimi bildireceğim size ama...” Bir de çuvallardan söz etti. Çuvallar? “Evet; çuvallar...” Tanrım, çok zor olacaktı.