Kulpu Kırık Kırk Kapı

Bedenim evimin içinde otururken, aklım dışarıda dolaşırmış. Gözlerim aptal kutusuna bakarken, ruhum kalabalıklara karışırmış. Karışırmış çünkü muhabbet olmasa da iki kelam edecek birini ararmış. Çünkü henüz herkes kendi yalnızlığına alışmamış, kendine sevdalanmamış, ahmaklıklarını kanıksamamış… İşte, henüz öyle bir demdeydik. Üstelik hâlâ insanlar insanlarla sohbete, eşekler saman yemeye ihtiyaç duyarmış. Akıllı telefonların insanları akılsızlaştırdığı, ama henüz mankurtlaştıramadığı; yapay zekânın henüz yapay olduğu, beyinlerimize çiplerin takılmadığı bu dönemde ben de herkes kadar mutlu ve herkes kadar mutsuzdum. Ve öylece yaşayıp gidiyordum işte… Gidiyorum dediğime bakmayın, tembellik çukurunda, istemekten başka bir şey yapmadan oturuyordum genelde aslında. İyi alışkanlıklar kazanmaya çalışmadan, yapmayıp başkaları benim için yapsın diye bekleyerek; evrene isteklerimi, etrafımdakilere dileklerimi iletip, tembellik ve isyan ederek…Hayatı masal gibi mi anlattılar bize? Yoksa hayat zaten bir masal mıydı?.. Masal gibi bir hayatı mı isteyip, arayıp durduk dışarılarda? Yoksa içimize bakabilseydik masalların zaten yaşandığını görür müydük?..  Masal gibi bir yaşam sürmeniz dileğimizle…