Kukkuklar Ötünce

Ana bak, bahar geldi. Şey... Hasçam'a nineme ne zaman gideceğiz? - Kukkuklar ötsün de... - Şey, ama... - Kukkuklar bi ötsüün. Çayır, çimen bi yeşersiin. Kır çiçekleri; papatyalar, çiğdemler, menevşeler, tülübabalar bi açsıın... Hey gidim heey, görsünler o zaman bizi: Akbeygir'i eyerler, seni üstüne, heybeyi de arkasına attık mı... Oo oh, bizi tutana aşk olsun! - Ana ben yetim miyim? - Ee, baban var ya işte... - Şey... Kimileri öyle diyor da... - Ah yavrum, baban!.. Köyde kırda, yazıda yabanda çocuk olmak? Üstelik de yetim olmak? Hatta yetim oğlu yetim olmak... Yazar, romanda, Yetim'in inişli-çıkışlı yaşamındaki özlemlerini, duygusal kırılmalarını, karşılaştığı zorluklar ve engeller karşısındaki metanetini, arzu ettikleriyle değil de bulduklarıyla geleceğe yönelişini yalın bir dille okuyucusuna sunuyor. - Nedendir bilmem, bu yıl kukkuklar hiç ötmedi yavrum, hiç hiç... Ötmediler mi, yoksa ben mi duymadım? Ama şey... Onlar artık eskisi gibi ötmüyorlar... Ötmüyo... Öt...