KİMSE KİMSEYİ KESMİYOR

"Yazın"ın kendi kendini sorguladığı bir zaman diiminde, kimsenin kimseyi kesmediği gerçeğiyle burun buruna gelivermek eğlenceli bir çekiliş belki de. Yine de, "kör bir bıçak olup" deli danalar gibi dolamanın alemi yok tabii. Uzaklarda bir yerde, bizlere göz kırpıp duran bir ışığın yanmakta olduğuna inandırmalıyız kendimizi. Yazının gücü de burada zaten. Şu "dört bilinemyenli koca dünyaya" başka türlü nasıl dayanılabilir ki. Ayaklarımızın üstünde durabiliyoruz ve bu bir şeylere başlamak için yeterli bir neden aslında. Sonrası yine bizlere kalmış. Sorgulayan sorgulanan, kesen kesmeyen, ama mutlaka kendi sorunlarına kendince yanıtlar arayan günümüz insanının trajedisine kulak kabartmayı sürdürmeliyiz. İşin gzel yanı, bu kocaman sorulara yanıt bulmakla ilgili bir belirti yok ufukra. Böylelikle; ironi "iz sürüyor", gözlem soru işaretleriyle arkadaşlık ediyor ve anlam yepyeni bir kapı aralıyor. Ötesi, tıpkı öyküdeki gibi: "Kimse kimseyi kesmiyormuş, ne gam!"