Kelebeğin Aşkı

Elimle dikmiştim fidanını saksıya Suyunu ben dökmüştüm toprağına Günler geçtikçe büyüdü İçimdeki arzulara denk Kök saldı budak saldı inadına Yalnızlık kemirdikçe yaprağını Gözüne bakardım kuruyacak diye yeşilinin Beraberce beklerdik pencere arkalarında Her yeni günle belirecek ümidi… Sessiz, sensiz karanlık odamda Bir o kalmıştı bel bağladığım Ve bir yaz sabaha karşı Bütün gözlerden ırak, Bütün gönüllerden ayrı. Açıldı beklediğim tomurcuk Kurudu yaprakları!...   (Tanıtım Bülteninden)  )