Kardeşim Özgür

Belleksizdi, zamansızdı; kekeme torunların kendi yanına alabilecekleri kadar da lanetli. Yoktu bu hayatta ve inançsız bir adanmışlıkla buna inanıyordu sadece. Sözsüzdü. Ve utanan söz; tıpkı bir hastane odasının penceresinde Ahırkapı'nın gizine, Ahırkapı'nın o esmer çetelesine Erzincan Ovası' nın tozlu renklerini düşüren ve hala hayattan alacaklı kumral bir çocuğun gözlerindeki o meczup öfkenin terli haritasında izini kaybettirmişti çoktan. M. ALİ DEMİRTAŞ Çok sevdiğimiz birisini kaybettiğimizde, acılı ve anlamlı bir boşluğa düştüğümüzde, bilinçaltına itilmiş tüm anılarımızın ateşlendiği, açığa çıktığını hissederiz. O anılardan bazen yeni bir insan doğar, gezinir içimizde; sese, ışığa, yaşam gönencine ve yokluk bilincine ana sütü gibi emzirip durur bizi bir ömür... MUZAFFER ORUÇOĞLU