Karakterin Ölümü; Modernizmden Sonra Tiyatro

Karakter´in dramatik teori içinde işlenişini Aristoteles´ten günümüze kadar takip eden Fuchs, "Karakter"in modern ve postmodern zamanlarda geçirdiği evrimi, Aristoteles-Hegel-Nietzsche yörüngesini izleyerek ve postyapısalcıların ´70 sonlarında ve 80´lerde ilan ettikleri "ölümler" [Lacan´ın öznelliğin sembolik yapılandırılışına ilişkin kavrayışı, Foucault´nun "insanın sonunu" ilan edişi, Derrida´nın "Varlık´ın metafiziği"ne saldırışı, Barthes´ın "Yazarın Ölümü", Baudrillard´ın yıkıcı "simülakr düşüncesi", Lyotard´ın modernizmin meta anlatılarının yıkıma uğraması ve Cixous, Irigaray ve Kristeva´nın eril, genellikle de yukarıda adı geçen kuramcılara ait felsefi ve psikanalitik yorumları sergileyişleri] ile desteklenmiş okumalar odağından geçerek, haniyse imbikten süzüp aktarıyor bize.