Kapının Öteki Yüzü

 Kapının öteki yüzünde bıraktık kırılmışlıklarımızı, hıçkırıklarımızı, heyecanlarımızı,sevinçlerimizi ve hüzünlerimizi. Bir başımıza acılar denizinde çırpınıp durduk, zamansızayrılıklar yaşadık en acısından. Dilimizin ucuna gelip de söyleyemediklerimiz ya da söyleyipde pişman olduklarımız kapının öteki yüzünde kaldı. Sonraya bıraktıklarımızı kapılar ardınahapsettik. Sevgiler, umutlar, buruk bakışlar ve sahte alkışlar kaldı öteki tarafta. Kabukbağlamayan, günden güne ilk günkü gibi derin acılar veren yaralarımız da kapıların ötekiyüzünde kendi kaderine terk edildi. Umut bahçesinden bir tutam sevgi, birkaç demet neşe, biryudum mutluluk toplayabilmek için kapıların açılması gerekiyordu. Kilitliydi kapılar oysa.Halbuki insan, doyasıya yaşamalıydı hayatı. Hem de iliklerine kadar… Yağmurlarda ıslanıp,taş duvarlara yaslanıp güneşin gökyüzünü kızıla boyadığı vakitlerde içine çekmeliydi hayatıson zerresine kadar.Hayaller kurarken hayatı yaşamaya geç kaldık. Kendi yalnızlığımızda kavruldukçakapının öteki yüzünde başkalarını bir başına bıraktık. Artık mehtaba çıkmanın, yıldızlarıhayran hayran seyretmenin, şarkıların ritmine kendini kaptırmanın ya da geceye şiirlersöylemenin hiçbir hükmü yok. Kendi kendimizin katili olup kendimizi kapının öteki yüzündekaranlıklara gömdük. Yalnızlık, kapılar ardında bir zemheriye dönüştü günden güne.Savrulduk bir hazan yaprağı gibi oradan oraya. Kapı aralığından içeri süzülmek vardı halbuki.