Kalu

“Çevremdeki insanların teker teker beni bıraktığı günlerdi, beni ben yapan günler... En büyük acının çevremdeki insanları kaybetmemek için kendimden verdiğim tavizler olduğunu, çok sonraları öğrenecektim…En büyük mücadeleyi vermem gerekiyordu, çünkü inanacağım farklı bir düşünce beni yaşadığım toplumdan soyutlayacaktı. En kötüsü de belki de en sevdiğim insanları kaybedecektim…Bunu düşünmeme neden olan, bu sürü psikolojisinden nasıl kurtulabilirdim? İnandıkları değerler beni tatmin etmiyordu bunu kelimelerle ifade etmek istedim. Çoğu kez dile getirir gibi oldum. O bakışları unutamıyorum; yanlış yapmışım hissi, kötü sözler sarf ettiğimi düşünmeme neden olan bakışlar, neydi o bakışlar… Nasıl olurdu da düşünceler tutsak kalırdı?”   (Tanıtım Bülteninden)  )