Kabul

“ben iyiyim, iyiyim, ama bazen saçlarımı taradı arsız gölgeler, peşimde taklalar atan neşeli güvercinler var yani, neden ağlayayım.tanısaydım biraz belki hiç de ağlamazdım, silmezdim hiçbir hayaleti kulaklarımdan, bana bakmayın, bakın yolun ağır ağır kıvrılışına-günler var ki anlamıyorum olup biteni, yine de bırakmasalar beni, çok ağlıyorum, elimden tutsa artık sakin bir yılan gözlerinde tanrılar olan.” Emre Barca’nın ilk şiir kitabı “Kabul” unutulmuş rüyaların, kaybolan insanların, yersiz umutların dünyasından çocukluğun tuhaf gecelerine, gündüzlerin amansız çirkinliğine çağırıyor bizi. Öz elleriyle gözlerini çıkartan Oedipus’un dere tepe yürüyüşüne, Hallac-ı Mansur’un darağacındaki duasına bir selam, sesten mürekkep bir armağan.