İslam´ın Akla Bakışı Üzerine Bir Deneme

Bir kar tanesi, güneşin önünden kaçıp yatak odasının duvarına kondu. Külrengi duvar kâğıdının içten dışa doğru koyulaşan çokgenli biçimlerini algılamaya çalıştı. Işıktan ve ısıdan kaçıyordu. Odanın kuzeye bakan duvarının tavanla bitişen kenarına doğru havalandı, yarısı kesilmiş altıgenin orta köşegeninin sağ köşesine indi. Kirli gri köşe ürperdi birden. Odanın en serin yerinde oturduğunu düşündü hep. Sıcağın kendisini solduracağı kanısındaydı. Şimdi, bugüne değin düşündüklerini gözden geçirmeye başladı. Bu tüy gibi yumuşak soğukluk nereden çıkmıştı? Gittikçe gevşiyordu üzerine konan bu ak tanecik. Biraz sonra eridi, batı duvarıyla kuzey duvarının kesiştiği köşegenden aşağı akmaya başladı. Billursu acılar çekiyordu kar tanesi. Bağışlayın, özür dilerim, artık o, kar tanesi değildi. Bir damla suydu. Yarısı, duvar kâğıdı ustasının keskiyle kesilmiş, altıgen sarsılmıştı. Kirli grisi, kar tanesinin su damlası haline geldiği yerde açıldı biraz. Keyiflendi kesik altıgen. ´Aklım almadı!´ diye söylendi kendi kendisine. (Kitabın Girişinden)