Infinitum

İnsan, kendi kendisinin yarasıdır; Ağırca bir karanlık yüreğinin odalarında, O giz düşmanı beden çürümesi gibi İnsan, insanın başka yarasında dolanır. Uzunca yüzü koridor bakışlarıyla Geçecek bir zaman, yitirecek bir sesi Sessizlik içinde pencere ağzıyla; İnsan, insandan vazgeçecek, Gönlü düşecek, ağlayacak bir sağır, Korkakça yürüyecek gölgesinin adımlarında, O güz akşamı yağmur serpintisi gibi İnsan, insana boyun eğecek…   (Tanıtım Bülteninden)  )