İmkansız Hayatlar; Darüşşafakalıların Anıları (1873-1950)

Ne zaman eski okulumdan içeri girsem, çocukluk anılarımın etkisi altında kalır, içime bir anlatılmaz çocuksu duygu ezikliği siner. Ramazan geceleri sahurdan sonralara dek koşup oynaştığımız serin salonun yeşil boyalı, siyah çizgili sütunlarına kapanıp, doya doya ağlamak gelir içimden. Ne oldu o günlerimiz, nerde o arkadaşlarımız? Şimdi biz nerelerdeyiz? Ya boş çekenler? Hiç onları unutamıyorum. Boş çekenler hep aklımda. 1926da Darüşşafakanın giriş sınavını biz yüz çocuk kazanmıştık. Aklımda kaldığına göre okula 30 çocuk alacaklardı. Bahçede, merdiven dibinde kura çekiliyordu. Çocuklar gelip, elini torbaya sokuyor: Boş!.. Boş!.. Boş çekenler, boynu bükük, küskün, dargın dönüp gidiyorlardı, ağlıyorlardı. İlk doluyu ben çekmiştim. Şimdi düşünüyorum, acı acı düşünüyorum! Ya boş çekseydim?.. Belki okuryazar bile olamazdım, şimdi yoktum. Bütün bir hayat, bir kâğıdın üstünde boş yada dolu yazılı olmasına bağlı... Boş çeken çocuklar ne oldular, neredeler? Aziz Nesin