İki Yalnız Yolcu

kaynar, kemik bu. kalpten geçene kadaryani insandan geçene kadar her şeyyolcuydum, apansız ağrırdım kendimdebir arzu, susma derecesi olmayanbir pusula, sanki yeni icat edilmişyürüyordum, sadece yürüyordumanlamın ne olduğunu biliyormuşçasınaeşik aralandı ve anlam yitirildidizelerde aranan uğultu -çaylak bir kuşdünyanın kıyılarında hırpalanmış çiçeklerbir sıyrılıştı doğuş sulardanbir anlam, bir karşılık hatırı sayılır yazlaraahşap pencerelerde mavi deliklersızlamaktan vazgeçmiş ayaklarımyeni bir yolculuğa hazır. herkes gitti zatensözlüklerini bende bırakıpşaşırıyorum bazen kimin ağzıyla konuştuğumahaylaz gemilerle göklerde uçsuz dolaşımdalgaların sızlanışı belki -dünya üç karıştoprak; varışı olmayan, köhne bir atlasvaramadık,belki de son yarın