İki Dudak Bir Sehpa

“Eve dönmenin yollarını arşınlıyorum köhne limanlardanEllerimde yirmi yedi kırık varEllerim senin hatırladığın gibi değilken yapıyorum bunuüstelik son süratlaKeskin virajlarla dönüyorum kurtulamadığım tutsaklıktanBir anda ve sonsuza kadarHer veda bir bir yıkımla başlarVe her insan kendi cesediyle yola çıkar, bir anda…’’“Oysa şimdi ben,İncecik bir saz çığlığı gibiBunca kalabalık ortasında, karanlık ve yaralıyım sırtımdanSırtımda ardıcın imgesi, önümde yeni bir dünya,Katıksız bir aşkın suçlu sanılan sanığıyım....Sustur beni artık Rabbim,Kurtuluş iki dudak aranda...”Karanlık mı boğar bizi aydınlık mı? Her kaybedileninardından farklı birisi olarak karşılarız hayatı. Dün kaybedilen bugün kaybettiğimizle aynı değildir ve dünkü cesaretimiz bugünle aynı değildir artık. Çünkü kimse simsiyah yada bembeyaz yaşayamaz hayatı, herkes biraz gridir aslında.Bu kitaptaki satırlar her düş kırıklığına aynı cevabı veremediğimizi, bazen olumlu ve umut dolu iken bazen dehayatın bazı noktalarında çaresiz hissettiğimizi resmediyor önümüze. Hayatının dönüm noktasındaki o kelime birinsanın iki dudağı arasında sıkışıkıp kalmışsa onu söküpalmanın haritası bu satırlarda saklıdır.   (Tanıtım Bülteninden)  )