İhtiyar Kemancı

İnanılır gibi değil, inat etti, kalabalığın tanıdığı tek bir şarkı çalmadı. Tek bir neşeli parça da çalmadı. Oysa muşteri toplayabilmek için pekâlâ gunun modası şarkılar çalmalıydı. Artık kırılacak, çıtırdayacak izlenimi veren, kurumuş ve tozlanmış kemanının kokusu, yuvarlak köşeleri, yıllarca kitap arasında saklanmış, yaprakları yapışmış bir çiçek gibi. Bazen, nesli tukenmiş şık mantolu, yaşlı, ruj surmuş ihtiyar kadınlar önunde durur, hıçkırarak ağlardı. Kendisi ağlamaz. O soğuk, paslı demir gibi yaşlı yuzlere, kelebek simi işliyor gibi, çok ciddi! Ama, geç vakit toplanıp giderken, kurumuş göz pınarlarının ustunde parlayan tuz parçaları görurdum. Çok dalgalanmış deniz gibi. Ölumsuzluk istiyorsak o tuzdan biriktirmeliyiz.