Gölge Yükü

Bu bozkır Ekinleri sarı yazlar kadar eski Evler; Dağıldı şimdi Yaralı kuşlar gibi kentlere Seslerini tanımakta zorlanıyorum Korku dolu ormanında, Paslı bir demire tutunmuş Öylece direniyor ışıklar Sabahın ilk çığlığı Aydınlığı ellerinin Kentlerin bir ucundan girince Kirlenmiş gölgeleri duruyor duraklarda Yollar unutmuş adlarını, Bu kalabalıkta, Rengini yitirmiş sabah güneşi Boşluğa tutunuyor.