Göl Masalları

aşk da eskir içinde kıvrılıp duran gitmek kadar. bilmiyorum da üstelik kalbimin bozkırından geçen abdalın çıkınında neden taşıdığını sesinle dolu bir evin küçücük odalarını aşkın papatya falındaki endişesi gibi batıl, içimde kardığımız ayna nasıl yüzümün kesiklerinden akıyorsa öyle bir sızıydı işte, kendi yarasını dağlayan yalnızlık. çoğalıyor gitgide kuru yaprakların yüzümdeki hışırtısı ve sözün sınırlarından geri dönüyor kendi parantezine bir hayat sızıyor sağanağımızdan içeri