Geceleri İnsan Sevmiyorum

Sabah kedimin koynunda uyanıyorum. Hırlıyor, horluyormuş gibi gözüküyor. Gülüyorum. Alarma bakıyor, henüz sabah olduğunu fark ediyorum. Annem namaz kılıyor, ben işe gidiyorum. Müdürün karşısına geçiyorum. Monoton bir sesle konuşuyor. ‘’Her şey çok iyi… Ama baban hüküm giymiş, üzgünüm. Hakan Kaya’nın kaleminden ‘’geceleri insan sevmeyenlerin’’ öyküsü...   (Tanıtım Bülteninden)  )