Fikriye Hanım

Gözlerini açmıştı bir güz günü, ahşap bir evdeBabasının dut fidesi diktiği o mesut gündeO büyüdükçe o da büyüsün demişti, aylardan KasımBir fide ile birlikte büyüdü Fikriye HanımMevsimler devir daim etti, yağmurlar ıslattı ya toprağıGöründü ağacın yeşil yaprakları, ilk meyvenin tomurcuklarıBahçede minik adımlarla koşturuyor, neşeli bir HanımBir fide ile birlikte büyüyor Fikriye HanımBir görmeliydiniz ağacın rengarenk dutlarını ve gölgesiniRüzgarlar taşıyordu çapkınların kalbine bir genç kızın sesiniAh o gözler, o ipek saçlar, o ne alım o ne çalımBir dut ağacının gölgesinde âşık oldu Fikriye HanımKum saatinin kumları veda vakti yakındır dediğindeKurumuştu dut ağacı, şiirler yazılmaz oldu eksilen gölgesindeAynalar göstermez oldu eski halimi, neden beyazlar içinde saçımBir dut ağacı ile birlikte yaşlandı Fikriye HanımDört kolluyu omuzlayan, köstekli saatli, dört kabadayıBurkarken hüzünle, ıslanan kaytan bıyıklarınıBir de bir yağmur ki, sanki gök yarıldı sanırımDönülmez bir yolculuğa çıkıyor Fikriye Hanım