Ferdan Gelin

Fer­dan Gelin'in göz­le­ri pırıl pırıl ne­şey­le par­lı­yor, kir­pik­le­ri adeta se­vinç­le dans edi­yor­du. Eline al­dı­ğı defle, genç kız­la­rı, ka­dın­la­rı, ço­cuk­la­rı bir araya ge­ti­ri­yor; halk tür­kü­le­riy­le yü­rek­le­ri tit­re­ten bir coş­kuy­la odayı dol­du­ru­yor­du. Düğün ha­zır­lık­la­rı­nın öte­sin­de, o günün an­la­mı­nı her­kes­ten daha derin ya­şı­yor, ya­şa­tı­yor­du. Gelin ola­cak kız­dan bile daha he­ye­can­lıy­dı. Çünkü o, sa­de­ce bir kadın değil; bir nes­lin ta­şı­yı­cı­sı, bir kül­tü­rün sesi, Ana­do­lu’nun yüce ve se­ve­cen ka­dı­nıy­dı.Bu roman, taş­ra­dan yük­se­len bir kadın se­si­nin; se­vin­cin, sab­rın ve di­re­ni­şin hi­kâ­ye­si... Sade ama içten bir ya­şa­mın kı­yı­sın­dan ba­kar­ken, ge­le­nek­le­rin, kadın da­ya­nış­ma­sı­nın ve unu­tul­ma­ya yüz tut­muş halk ez­gi­le­ri­nin nasıl bir­leş­ti­ri­ci bir güce dö­nüş­tü­ğü­ne ta­nık­lık ede­cek­si­niz.​Fer­dan Gelin, sa­de­ce bir ka­rak­ter değil; öz­le­di­ği­miz sı­cak­lı­ğı, kay­bo­lan de­ğer­le­ri ve içten bir te­bes­sü­mü ta­şı­yan bir ruh... Say­fa­lar ara­sın­da ge­zin­dik­çe, siz de onun­la bir­lik­te türkü söy­le­yecek, onun­la gü­lecek ve onun­la hü­zün­le­ne­cek­si­niz.Bu kitap, Ana­do­lu ka­dı­nı­nın yü­re­ğin­den sü­zü­len bir yaşam öy­kü­sü­dür. Oku­ya­nın gön­lün­de iz bı­ra­ka­cak bir halk ma­sa­lı kadar yalın, bir ağıt kadar derin... Dr. Zülali KOZAN