Epigraf Aysel

Akşamüstleri hüzündür Aysel,Dört duvarı taş avluda birleşen bir ışık hüzün.Bakma ona, gir içeri.Hüzünlere bakmak ayıptır oğlum.Ve Aysel, pencere kenarına tüneyen loş bir kedidir. Hüzün bana gözyaşı,Hüzün bana Yakup,Hüzün bana bilmem ne.Ama en çok da hüzün banapencere kenarında akşamları mahmurlayanloş bir kedidir. İşte!İç değil hiç güveysinden hâllice yaşadımve bir şair gibi öleceğim,Ölünce ben hüznümü çıkarıpbir kapı arkasına asacaklar,Artık kimsenin işitmediği ahşap gıcırtıya karışıpakıp gideceğim.   (Tanıtım Bülteninden)  )