Elveda Demeden Son Kez

Yüzünde acıların resmettiği ince çizgilerArdı sıra dizilmiş yorgun göz kapaklarınaBir tutam kınalı saç zayıf bitap yanaklarındaRüzgardan bir o yana bir bu yana savrulmaktaGölgesi dağ gibi önünde ayaklar altındaGözleri nemli bir o kadar düşünceli uzaklardaDalıp gitmiş hangi zaman aralığınaBir gün göçüp gidecek bu dünyadanBütün yaşanmışlıkları bütün acılarıylaSahipsiz kimsesiz orda öylece bir köşedeSade ve basit bir gidiş için kımıldamayacakNe bir dal ne de bir yaprak son nefesindeBütün kainat bir saat misali işlemekteDünya dönüyor elbet boş olmasa gerekÇektiği acılar da yaşadığı mutluluklar daBir hayal şimdi etten kemikten bir bedendeKarışıp yokluğa adını yazdıracak sadece mezar taşınaAnsızın gelip geçen kuşların kanatlarına takılacak belki çalılarıDipte biten kuru otların kapladığı bir toprak yığınınaSon anda fark etmeden bir yağmur damlası can verecekTekrar yeşertecek yaşanacak ne varsa ardında kalanlara.Ne bu gidiş son gidiş olacakNe de bu yeşeren ümitler son bulacak.