Efes

Kuru bir topraktım senden önce,Güneş sızıyordu ciğerlerime kadar,Bulutlar küskün, rüzgâr bitap,Bedenimin her bir yeri delik deşik,Yılanların, çıyanların yuvasıydım.İnsanların en sevdiklerini,Misafir ederdim sonsuzluğa.Sonra sen düştün yüreğime,Melteminle süpürdün fazlalıklarımı,Yağmurlarla can verdin ruhuma,Bütün cemrelerinle düştün gönlüme,Gençliğimin ‘ilk’ baharında…   (Tanıtım Bülteninden)  )