Duasız Ölüler

Neden eksiktir ki insan bazen, yaşamın neresinden kırpılmıştır bakışları? Her insan, üç karanlık evre! Biri anne, biri baba, biri çocuk... Hepsinin içinde gizli bir sızıntıdır korkular. Yalnız kaldıkça, yalnızlaştıkça büyüyen korkular... Bazen, dayanamıyorum dünyanın bu denli hızla dönmesine... Midem bulanıyor, tutunamıyorum hiçbir yere. Kalbimin sızısı içime doluyor. Nerde bir eksik, uzun kısa bir acı görsem bilirim, aslında bir türlü avutuyordur o acının sahibi kendini, ama ben avutamıyorum bu sonrasızlıkta kendimi. Ne çok yalan söylüyorum oysa kendime... `Hayat güzel` diyorum, bazen... Bazen, `her şey geçer` diyorum... Biliyorum, ama her şey geçmez... Bu hayat, o kadar da güzel değil. Onu, onun gibileri buradan, bu pencerenin ardından izlemek yerine, yine bu pencereden atlamam gerektiğini düşünüyorum. Biliyorum, biliyorum bir gün, bütün bunlara seyirci kalmaya, bütün bu olanları izlemeye dayanamayacağım. İşte o zaman, o zaman atlayacağım buradan aşağıya.