DEREİÇİ SOKAĞI

Frankfut`taki penceremden baktığımda, konforlu binaların önüne özenle dizilmiş arabalardan başka bir şey görmüyordum. Hiç insan ayağı değmemişçesine sessizlik ve kimsesizliği inatla sürdüren bu sokak, bana çocukluğumun, şimdi, bir masalmış ve ne sıcakmış, dediğim renk, ses, kavga ve sevda dolu sokağını özetliyordu... Onda yamuk yumuk evlerin pencerelerinden duyulan gramafon sesleri ve küfürlü kahkahalar, sokak satıcılarının, oynatıcılarının seslerine karışıyordu... Ben nereye gittiysem o sokak bütün insanlarıyla peşimden geldi ki sanki. İşte bu anıları bozmamak için otuz yıl öncesinin o sokağına hiç gitmedim. Orayı İstanbul`da da bulamamaktan korktum.