Deniz Fenerinin Önünde

Günler normal akışında gibi ilerliyor görünse de hiç de öyle değildi. Mehmet Efendi ile Jale’nin içinde ne fırtınalar koptuğunu bir Allah bir de kendileri biliyordu. Jale’nin annesinin vefatından sonraki hâline dönmesine ramak kalmıştı. O ince çizgiyi geçtiği an kendisini o günlerde bulması içten bile değildi. Bu durum ağabeyi ve yengesinin dikkatini zaman zaman çekip dile getirseler de Jale iyi olduğu konusunda o kadar ikna ediciydi ki, en sonunda ikisi de Jale’yi kendi hâline bırakmaya karar verdi.Babası ise her gece kâbuslarına bir yenisini ve daha beterini ekliyordu. Jale de babası da dertlerini kimseye anlatamamanın o dayanılmaz ağırlığını yaşıyor, içlerine attıkça dertleri daha da pekişip büyüyordu. Bu şekilde koskoca bir asır gibi gelen bir hafta geçirdi ikisi de.Bir hafta sonra bir sabah kahvaltı hazırlanmış, herkesin masaya toplanması bekleniyordu başlamak için. Herkes gelmiş, babaları bir türlü gelmek bilmemişti. En sonunda Jale masadan kalkıp babasının kapısını tıklattı birkaç kez.